แรงบันดาลใจ : เกิดจากการที่ตัวเองหน้าอกเล็กมากและค่อนข้างต่ำ เพราะติดนิสัยนอนคว่ำมาแต่เล็กๆ เลยต้องการที่จะเสริมสร้างความมั่นใจและบุคลิกภาพให้ใส่เสื้อผ้าและดูดึขึ้น ใช้เวลาหาข้อมูลมากว่าห้าปี ถึงได้ตัดสินใจทำ...

 

การเตรียมตัวเพื่อเข้ารับการผ่าตัดของเราก็วางแผนไว้ตามนี้นะคะ
1. หาข้อมูลเบื้องต้นทั้งหมดเกี่ยวกับทำศัลยกรรมหน้าอก
    ทั้งโรง พยาบาลชั้นนำ และแพทย์ผู้มีความเชี่ยวชาญเฉพาะทาง
   (step นี้ใช้เวลานาน มากกก)
2. เตรียมข้อคำถามเกี่ยวกับการผ่าตัดในการปรึกษาหมอ
    • ราคา
    • การพักฟื้น
    • การดมยาสลบ
    • ชนิดของซิลิโคน
    • ลักษณะการวางซิลิโคน
    • ขนาดของซิลิโคน
    • แผลผ่าตัด
3. ตัดสินใจเลือกแพทย์ สถานที่
4. หาฤกษ์มงคลในการผ่าตัด
5. เก็บตังค์เพื่อเสริมงามครั้งใหญ่
6. เร่งทำบุญเพื่อให้ผลการผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี 

ซิลิโคนที่หมอเลือกใช้คือยี่ห้อ MENTOR เท่านั้นซึ่งเป็นซิลิโคนนำเข้จากอเมริกาที่เป็นที่ยอมรับมากที่สุด และมีคุณภาพที่สุดในตอนนี้ จะเรียกว่าเกรดเอก็ว่าได้
ถ้ามีการชำรุดของซิลิโคนเค้ามีการคืนเงินให้ชดใช้ค่าเสียหาย



ซึ่งหลังผ่าตัดหมอก็จะส่งรายละเอียดการรับประกันไปทาง MENTOR ให้หลังผ่าตัดคุณหมอจะฝากกล่อง MENTOR ไปให้เพื่อให้เรามั่นใจว่าหมอไม่ได้ใส่ซิลิโคนจีน เกาหลีอะไร ในร่างกายเรา

ส่วนซิลิโคนที่หมอเลือกให้เราคือ "ซิลิโคนผิวถุงทราย"
ซิ่งปัจจุบันจะมีซิลิโคนแบบผิวเรียบ ถุงทราย และน้ำเกลือ

หมอเลือกซิลิโคนผิวถุงทราย เพราะทางวงการแพทย์
เชื่อว่า ซิลิโคนผิวทรายจะสามารถรลดอัตราการเกิดพังพืดรัดดตัว
จนทำให้เต้านมแข็งทื่อได้มากที่สุด ในบรรดาซิลิโคนชนิดต่างๆ

ต่อไปก็คือเรื่องการตำแหน่งการวางซิลิโคนนะคะ เราเองก็กังวลเรื่องถ้าต่อไปในอนาคตมีลูกจะให้น้ำนมได้ตามปกติรึปล่าว หมอก็บอกเรื่องการเสริมอกจะอยู่แยกส่วนกับต่อมการผลิตน้ำนมเลย ซึ่งจะสามารถให้นมบุตรได้ตามปกติแน่นอ  โดยทั่วไปการเสริมอก มีตำแหน่งการวางสองที่นะคะ เหนือกล้ามเนื้ออกและใต้กล้ามเนื้ออกหมอเลือกใต้กล้ามเนื้ออกให้ เพราะลดโอกาสเสี่ยงพัดพืดรัดตัวลดการคลำเจอขอบซิลิโคน


...แต่ข้อเสียคือหลังผ่าตัดจะเจ็บมากกว่า...

 
ต่อไปก็ลักษณะของแผลผ่าตัดนะคะ หมอจะเซฟให้คนไข้มากที่สุด ฉะนั้นหมอจะเลือกแผลใต้รักแร้เท่านั้น ซึ่งอันที่จริงทำได้หลายบริเวณ คือ ปานนม รักแร้ ฐานนม แต่หมอแนะนำว่าผิวเอเชียไม่ควรเสี่ยงทำบริเวณอื่น  เนื่องจากผิวเอเชียบางจะทำให้เกิดรอยแผลเป็นชัดเกินไป

อีกหนึ่งข้อกังวลใจของเรามากกก ก็คือเรื่องการดมยาสลบ..การดมยาสลบมีผลข้างเคียงค่อนข้างรุนแรงในรายที่แพ้ เราเองก็ไม่เคยเข้าผ่าตัดเข้าโรงพยาบาลมาก่อน เลยกังวลใจว่าตัวเองจะแพ้การดมยารึปล่าว กลัวตื่นมาจะอาเจียนหนักเหมือนหลายคนๆที่เคยเล่าให้ฟัง คิดดูสิ เกิดตื่นมาระบมหน้าอกแทบลุกไม่ได้ไม่พออาเจียนหนักอีกต้องอ้วกรดตัวเอง.. โอ๊ย แค่คิดก็จะยอมหน้าอกเล็กต่อไปแล้วล่ะค่ะ

 

แต่หมอก็ทำให้เราคลายกังวล เพราะหมอบอกว่าเป็นทีมประจำของหมอเอง คือวิสัญญีแพทย์คู่ใจ
ว่างั้น หมอรับรองว่า ดูแลใกล้ชิดอย่างดีที่สุด หมอเหมือนมีมนต์สะกด (อิอิ) เราก็คล้อยตามหมอ
และเกิดมั่นใจขึ้นมาว่าโอเค... คงไม่น่าห่วงมาก เมื่อหมอคุมได้เอง...

เมื่อเราตัดสินเลือกแพทย์ โรงพยาบาล วัสดุ วิธีการ เรียบร้อยแล้ว สิ่งที่ลืมไม่ได้เลยสำหรับเราคือเรื่อง "ดวง" และ "ฤกษ์" "
เราก็ไปหาฤกษ์กับหมอดูเจ้าประจำ  คือ ป้าพลอยแก้ว ชั้น 4 เดอะมอลล์บางกะปิ แล้วก็ ทรงท้าวเวสสุวันโณ ที่พนัสนิคม (อุตส่าห์ขับไปเพื่อการณ์นี้) หมอจะสามารถมองเห็นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่กี่เดือนได้ชัดเจนมาก  เราเลยแอบกระซิบถามว่าเราจะปลอดภัยไร้กังวล แน่นะ ก้อได้รับคำตอบอย่างพี่พอใจเลย ขอนัดวันเวลากันหมอตามที่ได้ฤกษ์มา ตอนแรกคุณหมอไม่สะดวก แต่หมอก็น่ารักมากอุตส่าห์จัดให้ เพราะรู้ว่าเรา concern มาก.. แล้วหมอก้อแซวตลอดเลยเรื่องฤกษ์เนี่ย.. เง้อ เราผิดม๊ะเนี่ย

NEXT STEP: เตรียมบุญ
1. ปฏิบัติธรรมที่วัด 6 วัน (สะสมบุญ)
2. ใส่บาตรพระ 3 องค์สามวันต่อเนื่องจนถึงเช้าวันผ่าตัด
3. ถวายสังขทานชุดใหญ่ ผ้าไตรจีวรชุดใหญ่

ทั้งหมดนี้เพื่ออุทิศบุญกุศลให้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ เทพเทวดาทั้งหลาย และเทพเทวดาที่รักษาตัวเอง เจ้าเวรนายกรรมทั้งอดีตชาติและปัจจุบันชาติ (จริงๆแล้วแผ่ให้หมดแหละนะคะ) แล้วก็ไม่ลืมจะแผ่เมตตาให้ถึงตัวคุณหมอด้วย หมอจะได้ทำให้เราสุดฝีมือ และจะไม่ต้องมีเวรกรรมต้องมาตามแก้กัน แล้วก็ขอให้บุญกุศลที่เราทำ ทำให้ผลการผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี ไม่เจ็บปวดทรมาน และเราให้สัจจะอธิษฐานไว้ว่าถ้าสวยดังใจหวังเราจะไม่ลืมที่จะทำความดีต่อไป และไม่หลง ยึดติดกับรูปร่างอย่างงมงาย....

เราเชื่อนะคะ.. บุญจะรักษาคนดีเสมอ :)

OPERATION DAY ARRIVES: (Friday 30May 2008)
• งดน้ำงดอาหารก่อนผ่าตัด 8 ชั่วโมง เพื่อป้องกันการสำลักระหว่างการผ่าตัด เราเลยได้ทานมื้อสุดท้ายเป็น Nesvita ตอน 6 โมงเช้า
• ไปถึงโรงพยาบาลนนทเวชตอน 10 โมงเช้า เตรียมพวงมาลัยดาวเรืองไปไหว้เจ้าที่หลังโรงพยาบาล แล้วก็พวกมาลัยดอกมะลิไปไหว้
ที่ห้องพักผู้ป่วย
• แจ้งกับพยาบาลชั้น 3 เพื่อเช็คความดัน น้ำหนัก และเซ็นเอกสารยินยอมรับการผ่าตัด รวมถึงตรวจเลือด ตรวจเชื้อ HIV จ่ายเงินสดผ่านทางพยาบาล
• ลืมบอกไปนะคะ ว่าหมอเน้นว่าต้องมีคนมาเฝ้าไข้ เพราะจะลุกทำอะไรเองไม่ถนัดในวันแรก แต่พยาบาลมีอยู่แล้วตลอด 24 ชั่วโมง แต่เพื่อนจะช่วยเราได้ตอนเราหยิบจับอะไรไม่ถนัด
• หลังจากนั้นพยาบาลก็พาขึ้นไปที่ห้องพักผู้ป่วย พยาบาลที่นี่น่ารักมากๆอัธยาศัยดี ชวนคุยตลอด ช่วงคุยก็โดนคุณพยาบาลหลอกเจาะเลือดหนึ่งกระบอกโดยยังไม่ทันได้รู้สึกตัว เสร็จก็ต่อสายน้ำเกลือเข้าเส้นไปเลยทีเดียว
• หมอสั่ง ให้น้ำเกลือไว้ก่อนเพื่อให้ร่างกายไม่เพลียขณะที่เราผ่าตัดและไม่ช็อคหมดสติไปหากร่างกายขาดน้ำตาล
• 11.30น. ทุกอย่างก็เตรียมไว้พร้อมเพื่อนเราก็ไปเดินช้อปปิ้งที่เดอะมอลล์งามวงศ์วานเราเองก็รอเวลาผ่าตัด ระหว่างนั้นก็สวดมนต์ไปแทบทุกมนต์ที่มีแผ่เมตตาและหลับตาทำสมาธิพุธโธไป เรื่อยๆ
• 1.45PM. พยาบาลมาเรียกเพื่อเปลี่ยนเตียงไปห้องผ่าตัด

เปิดประตูเข้าป๊าป.. ก็เจอคุณพยาบาลอารมณ์ดีสองคน...ถามไถ่ ว่าวันนี้มาทำเคสของคุณหมออะไรเตรียมตัวพร้อมรึยังแป๊ปเดียวไม่ต้องกังวลนะอีกเดี๋ยวก้อสวยแล้ว... แล้วก้อถามว่า เจอคุณหมอพีระรึยังเช้านี้เราก็บอกว่ายัง พยาบาลอุตส่าห์ออกไปตามหมอมาให้..แต่ก้อประจวบเหมาะกับที่หมอกำลังวิ่งตาตั้งมาเลยสะพายกระเป๋าสะพายแล่งเหมือนเด็กมหาลัยเลย หมอน่ารักทีเดียว แล้วหมอมีรอยยิ้มละไมบนใบ ทั้งที่ยังเหนื่อยหอบ
และแตะที่ไหล่เราเบาๆ บอกว่า ไม่ต้องกังวลนะครับทุกอย่างจะออกมาดีที่สุด....
 

ได้ยินหมอพูดอย่างนั้นก็คลายตื่นเต้นไปอีกนิดนึง..แล้วคุณหมอก็หายไปเปลี่ยนชุดเพื่อผ่าตัดจากนั้นพยาบาลก็จัดการย้ายเตียงเราอีกรอบเพื่อผ่าตัดจริง แล้วเปิดเข้าสู่ห้องผ่าตัดจริง...โอ้วแม่เจ้า... มันช่างน่ากลัวดีจัง เหมือนในหนัง ER และ NipTuckที่เราดูใน series เลย ของจริงมันเป็นงี้นี่เอง.. โอ้วว ลุกหนีกลับบ้านตอนนี้ทันมั๊ยหนอ.. เอิ๊กๆๆ
 

ไฟดวงใหญ่ที่สาดมาบนตัวเราแขนขา ที่ต้องกางออกและถูกพันไว้ เครื่องมือวัดความดันมากมายท่อออกซิเจนที่ถูกเตรียมไว้ มีด กรรไกร ชุดที่วางเรียงรายแล้วพยาบาลก็แนะนำให้รู้จักกับวิสัญญีแพทย์คู่กายคุณหมอ ซึ่งพยาบาลก็แซวว่าหมอเค้าคัดหน้าตาเป็นหลัก ในการเลือกทีม
เพราะหมอดมยา สวยมากเลยค่ะเหมือนนางเองหนังเกาหลีหมอดมยา ก็ชวนคุย ถามว่าเคยผ่านการผ่าตัดไหมแพ้ยาอะไรรึปล่าว ที่กังวลเกี่ยวกับการดมยามีอะไรมั๊ยเราก็เน้นไปเลยค่ะ ขอไม่อาเจียนนะคะคุณหมอหมอก็ยิ้มรับคำ สักประเดี๋ยวคุณหมอพีก็เข้ามาในมาดใหม่ชุดเขียว
หมอดูดีแปลกตาไปเลยค่ะ.. ดูเป็นคุณหม๊อคุณหมอ
 

แล้วสองคุณหมอก็คุยสั่งงานกันกับพยาบาลที่เตรียมเครื่องไม้เครื่องไม้กันยกใหญ่แล้วคุณหมอ ก็ให้เราลุกยืนเพื่อนำปากกา permanent มาวาดบนหน้าอกเรา กะระดับรอบๆอก ว่าจะวางซิลิโคนอะไรยังไง(แอบเขินหน้าอกอันน้อยนิดของเราจัง เง้อ) เมื่อวาดรอยเสร็จเรียบร้อยเราก็กลับไปนอนบนเตียงด้วยสภาพล็อคแขนขาเหมือนเดิม เพราะต้องผ่าเข้าใต้รักแร้ สักพักหมอดมยาก้อมาบอกว่า สักพักจะหลับแล้วนะคะ ทำใจสบายๆ
หมอก็เอาที่ครอบปากมาครอบไว้ เราก็แอบตกกะใจ.. ต๊ายย.. เราจะโดนวางยาแล้ววว เราจะสลบแล้วเพ้อไปไม่ทันถึง 20วิ เราก็สิ้นสติหลับสนิทมืดตื๋ดตื่อ

หลังจากนั้น เกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้เลยย อ่ะค้าแต่จินตนการว่าทีมหมอ คงเชือดๆเฉือนๆกันอย่างเมามันส์แหม อยากรีเควสให้หมอถ่ายวีดีโอให้ดูจังเลย
อยากเห็นสภาพตัวเองตอนนั้นจริงๆนะ
 

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะเรียนหมอสะเลย....
สียดายเวลาที่มันผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน..รู้จักตัวเองช้าไปนิ๊ส

แต่เราก็กังวลอยู่ดีค่ะ... เลยไปซื้อยาเลื่อนประจำเดือนมา ปรากฎว่า ถึงเวลาไม่กล้ากินอีก เพราะเค้าเล่าลือว่าแพ้กันเยอะ เราเลย.. ธรรมชาติทางเลือกแล้วกัน ธรรมชาติทางเลือกเราคือน้ำมะพร้าวอ่อนสดๆ เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน ห้าวันอย่างที่ได้รีวิวไว้ที่นีแล้วหนะคะ มันได้ผลจริงๆค่ะ หายไปเลยเจ็ดวัน

3.45 PM อาการคล้ายโดนผีอำรู้สึกเหมือนเบลอๆได้ยินเสียงแว่วๆๆก้องๆๆสักพักเสียงเริ่มชัดขึ้น "คุณคะ การผ่าตัดเสร็จแล้วนะคะ" (หลายรอบ)
"ได้ยินมั๊ยคะ" "ขานรับสิคะ พยักหน้าด้วยค่ะ" "เวียนหัวมั๊ยคะ" "จะอาเจียนรึปล่าวค่ะ" โอ๊ยๆๆ เสียงพยาบาลดังมากมาย ไม่พอมีตบมือข้างๆหูด้วยนะคะจะให้เราตื่นให้ได้...เราเริ่มได้ยินเสียงชัดแล้วล่ะค่ะ แต่มันลืมตาไม่ได้อยู่พักนึง สักนาทีสองนาทีมันก้อเริ่มพยักหน้าได้ ตามด้วยการลืมตาได้ เรากระประมาณความเจ็บตัวเองก่อนเลย  เอ.. ชั้นเจ็บรึปล่าวเนี่ย เหมือนรถบรรทุกสิบล้อทับจริงรึปล่าว ก้อไม่นินา ไหนกันรถบรรทุก ไม่มี๊
ก้อแค่เหมือนอึดอัดๆๆ ขยับตัวไม่ได้ แต่ไม่ปวดเลยหนิ หน่วงๆเฉยๆ เอ.. คลื่นใส้มั๊ยนี่ เอ...ก้อไม่นี่นา แล้วชั้นเป็นไรป่าวนี่... อ่อ หิวน้ำมากมาย อยากดื่มน้ำ แต่พยาบาลบอกไม่ได้ ต้องรอดูอาการไปอีกสองชั่วโมงว่ามีอาการอะไรแทรกเข้ามารึปล่าว... เราก็เลยต้องนอนนิ่งอยู่ในห้องพักฟื้นผ่าตัดอยู่สองชั่วโมง (หลับยาวววเจ้าค่ะ)

6 PM. พยาบาลมาเรียกว่าถึงเวลาย้ายกลับเข้าห้องพักผู้ป่วยแล้วคุณผ่านพ้นช่วงอันตรายจากการผ่าตัดแล้ว กลับไปพักได้เราก้ออุตส่าห์โล่งใจ... ขอบคุณคุณหมอทั้งสองคน สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ทำให้เรารอดมาอย่างปลอดภัยไม่ทรมาน แต่ประเดี๋ยว "นาทีร้องหวยหวน" ก็มาถึงเจ้าค่ะ
ตอนพยาบาลโยนเราเพื่อย้ายเตียง โอ๊ย ปวดดดดดดดดดสุดแสนจะบรรยาย เหมือนตัวจะขาดออกจากกัน อะไรกันนี่.. ยัยพยาบาลห้องพักฟื้น มือหนักชะมัด ยกตัวคนพักฟื้นนะ ไม่ใช่ย้ายศพ  โกรดดดด....พยาบาลไปหนี่งดอก ที่ทำเราเจ็บสะน้ำเล็ด พอไปถึงห้องพักผู้ป่วยแล้วต้องย้ายขึ้นเตียงอีกรอบกลัวหงอไปเลยค่ะ เจ็บแบบตะกี้อีก ตายแน่...แต่โชคดี ที่บุรุษพยาบาล มือเบาขึ้นเทพ.. คราวนี้ไม่ได้เจ็บเลยสักนิด  แหม.. ยิ่งคิดมันยิ่งเคือง พยาบาลสองคนนั้น ไปโกรดแค้นใครมาถึงต้องมาลงกับเราด้วย..ฮึ่มๆๆ


พอขึ้นถึงห้องพักผู้ป่วย เพื่อนก็รีบกระวีกระวาดเข้ามาถามไถ่อาการไหวมั๊ย เจ็บมากรึปล่าว เราก็ได้แต่อมยิ้ม ยักหน้าปะหลกๆไปว่าไหวๆๆ แต่เพื่อนเรา แอบกลัวถุงเลือดที่ห้อยอยู่ข้างตัวเราตลอดเวลา ตัวสายเป็นท่อที่ต่อเข้าไปในรักแร้เราสองข้างซึ่งท่อลึกกว่าสิบเซนต์ได้ อย่างแรก..
เราก็ขอกินน้ำก่อนเลย แต่กินไม่ได้อย่างใจเพราะตัวช่วงบน จะยังขยับไม่ได้นอนนิ่งๆขยับได้ไปตามเตียงที่ปรับ  เลยกินน้ำผ่านทางหลอดได้นิดหน่อยไม่หนำใจเลย  โอ๊ก.. กลืมน้ำอึกแรก กระเทือนอกแหะ พูดก้อกระเทือนแฮะ ไม่ได้เจ็บปวดมากมายนะคะ แต่มันกระเทือนจุกๆหน่อย     สักพักเราก็หลับไปอีก (มารู้ทีหลังว่าที่หลับเอาหลับเอานี่เพราะฤทธิ์มอร์ฟีน) มันจะทำให้มึนๆง่วงๆและหลับไป

ประมาณเกือบหนึ่งทุ่ม คุณหมอพีก็แวะขึ้นมาเยี่ยมดูอาการ หมอน่ารักมากมาย ชมเหมือนเด็กๆว่าเราเก่งมาก ยิ้มยังหวานใช่ได้ (เอิ๊ก) ทานน้ำก้อไหว ไม่อาการข้างเคียงอะไร หมอก้อแตะบ่าเบาๆ ว่าคืนนี้ปวดก้อเรียกพยาบาลได้ตลอดนะถ้ามีอะไรด่วนหมอจะรีบมา แล้วหมอก้อให้ทานข้าวได้ปกติเพราะเราไม่มีอาการคลื่นใส้อย่างที่กลัวเลย  ยกนิ้วให้หมอเลยและสาธุกับบุญกุศลที่ทำไว้ เราเลยไม่เป็นอะไรมาก คืนนั้นก้อเรียกพยาบาลตอนเที่ยงคืน มาฉีดยา แล้วก็อีกรอบตอน หกโมงเช้า  ยาฉีดที่ว่านี้คือ มอร์ฟีน ได้ปั๊ปก้อหลับปุ๊ป  แล้วช่วงห้านาทีแรกก็จะแสบเส้นเลือดรับรู้ได้เลยว่ายาวิ่งปรี้ดๆๆๆ  พยาบาลเองก้อต้องมาเช็คความดันทุก 15 นาทีเป็นเวลาสองชั่วโมง  เพื่อเป็นการคอยตามดูอาการว่าร่างกายมีปฏิกิริยากับยาอย่างไรบ้างหลังจากที่ฉีดเข้าไป พยาบาลก็แสนดี กลัวเราเจ็บ เลยวัดความดันที่น่องแทนต้นแขนเพราะช่วงบนยกไม่ได้หนะคะ ยกแล้วมันสะเทือนถึงกันหม๊ด  คืนแรกผ่านพ้นไปด้วยดีค่ะ.... :)


DAY 2 พยาบาลมาปลุกให้ทานยาก่อนอาหารหนึ่งเม็ด แล้วก้อเช็ดตัวให้ เอาอุปกรณ์มาให้แปรงฟัน ล้างหน้าบนเตียง แต่เรายังลุกเข้าห้องน้ำไม่ได้เลยต้องใช้ กระโถนเหล็กไป ช่วงล่างมันขยับได้สบายเลยไม่มีปัญหาอะไร พอปะแป้ง เช็ดตัวเรียบร้อยก้อทานข้าวต้มเพื่อนเลิฟก้อป้อนข้าวต้มทั้งที่เราทำเองได้นะ แต่อยากช่วยก้อเอ้า ป้อนก้อป้อน ต่อด้วยรังนก (แผลจะได้สมานไวๆ)

9 AM. คุณหมอขึ้นมาเยี่ยมตรวจดูอาการ เช็คความเรียบร้อยคุณหมอบอกว่า เราพร้อมกลับบ้านได้เลย เพราะไม่มีอาการข้างเคียงอะไร ร่างกายตอบสนองกับยาดี แล้วหมอก้อดันหลังให้เราลองลุกนั่งอูย.. จุกนิดนึง หมอบอกว่านี่จะเป็นอาการเราไปอีกสัปดาห์นึงคือ เมื่อเรานอนลงไป เราจะลุกนั่งขึ้นเองไม่ได้ มันจะหน่วงและเกร็งจะต้องมีคนช่วยดันหลังให้ลุกและประคองตอนนอน แต่ช่วงเดินเหิร จะปกติดีค่ะ (แอบบอก วันนี้คุณหมอห๊อม หอม ใช้น้ำหอมอะไรหนอ)

แล้วหมอก็พันผ้าที่อกออกให้เราดูเป็นครั้งแรก โอ้โห.. ลูกแตงโมหรอนี่... จากแบนราบ.. ซิลิโคนมันช่วยได้จริงๆ แต่หมอบอกว่าเราอย่าเพิ่งตกใจไปเพราะ ตอนนี้ยังบวมอยู่ จะดูใหญ่กว่าปกติเด๋วมันจะยุบลงไปอีก 30%  โอ้.. ไม่ยุบก้อได้นะ เราชอบ.. :)  แล้วหมอก้อสอนวิธีการพันผ้า เพราะต้องทนพันผ้าไปเจ็ดวัน

ต่อมาก้อถึงนาทีโหด.. ที่ร่ำลือกัน.. คือตอนเอาท่อสิบเซ็นต์ออก จากรักแร้สองข้าง.. หมอลงมือดึงออกเองอย่าปราณีต ไม่เจ็บเลยค่ะ ไม่ทันได้รู้สึก ได้แต่กลิ่นน้ำหอม ห๊อม หอม อิอิ อาจเป็นเพราะว่า เราเพิ่งได้มอร์ฟีนไปตอนหกโมงด้วยหนะคะ

แล้วเราก้อนั่งนอนพักผ่อนอีกสองสามชั่วโมง แล้วก้อเช็คเอ้าท์ ตอนบ่ายโมงเพื่อกลับบ้านค่า ตอนนี้เราเป็นปีใหม่ไปแล้วค้า :)

กลับมาบ้าน... คราวนี้ก้อนาทีระทึกพอๆกับตอนเข้าห้องผ่าตัด...เพราะเรายังไม่ได้บอกที่บ้านเรื่องที่เราไปผ่าตัด แค่เปรยๆไว้ให้ฟังหลายปีว่าวันนึงเราจะไปทำนะ ที่บ้านคงตกใจว่าเอ้ย ทำไม ไปทำมาตอนไหน...เค้านิ่งไปพักนึง อึ้งกันไป... ที่เราสารภาพว่าเราไปทำมาหน้าอกมา แล้วเราก็เดินนิ่มๆๆขึ้นบันไดไปเข้าห้องนอน แล้วคุณแม่คุณพ่อสุดแสนประเสริฐของเราก็ไม่ว่าอะไร ดูแลเราอย่างดี หาข้าวปลาอาหาร หยูกยา จัดที่นอน ชาร์ทแบตโทรสับเผื่อเราจะเรียกใครในบ้าน...
โอ้ว.. สาธุ ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีจนได้

DAY 2 - DAY 8 ตอนนี้ขอเล่าคร่าวๆนะคะ เพราะอาการคล้ายกันทุกวัน
1. ลุกนั่งเองไม่ได้เลยย ต้องมีคนพยุงตลอด ฉะนั้นต้องมีโทรสับใส่เป๋าไว้ตลอด  หลังจากนอนนานๆ หน้าอกจะตึงแข็งมาก ต้องนั่งสักพัก
ให้มันคลาย
2. ใส่เสื้อกระดุมหน้าได้เท่านั้น เพราะแขนจะยกขึ้นไม่ได้เลย ใส่เสื้อผ้าจากล่างขึ้นบนเอา
3. เดินเหินได้ปกติ แต่รู้สึกเหมือนต้องจับอกเพื่อพยุงน้ำหนักไม่จับก็ได้แต่มันเหมือนติด จับไว้กลัวร่วงหายไป (อิอิ)
4. อาบน้ำช่วงบนไม่ได้ เช็ดตัวอย่างเดียว แผลรักแร้ห้ามโดนน้ำ เด็ดขาด
5. เราหายใจไม่สุด ประมาณเจ็ดวัน ตอนนี้เราเป็นปกติแล้ว
6. มีเสียวรำคาญบ้างเป็นบางครั้ง แต่แค่รำคาญๆๆ
อืม.. เราเอาภาพก่อนหลังของคนอื่นมาให้ดูอีกตามเคยนะคะ คือของเราก็คล้ายแบบนี้แหละค่ะก่อนทำ แต่หลังทำใหญ่กว่าค่า

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาเพิ่งไปพบคุณหมอมาเพื่อเช็คผลในรอบหนึ่งสัปดาห์... แล้วก็นำของไปไหว้เจ้าที่โรงพยาบาลอีกครั้ง คุณหมอว่าหน้าอกเรายังบวมอยู่ ต้องรออีกสักพักกว่าจะบวมจะลด.. ตอนนี้ไม่ต้องพันผ้าแล้ว ให้ซื้อบรา sport สักคับ C ไว้ได้เลยให้ใส่ sport ไปก่อนหนึ่งเดือน หลังจากนั้นก็ค่อยว่ากันอีกที แล้วก้อสอนท่านวด ตอนอาบน้ำให้อกนิ่มและคล้อยตัวเป็นธรรมชาติให้ไว หมอแนะว่าให้นวดเป็นกิจวัตรเวลาอาบน้ำทุกวัน

อีกหนึ่งเดือน... ค่อยมาพบหมออีกครั้งค่ะ.. เพื่อเช็คความเรียบร้อย

    
ขอสรุปนะคะ... ว่า ณ ตอนนี้  ขีดความพอใจของเรา มันอยู่ที่ very highly satisfied กับฝีมือและบริการของคุณหมอพีระ และทีมพยาบาล
(ยกเว้น 2คนนั้นซึ่งเราอโหสิให้แล้วล่ะ)การผ่าตัดเราผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เราไม่ทรมานอะไรแต่อย่างใด ได้รับแต่ความพึงพอใจค่ะ...
เราได้เนินอกมาอย่างที่ต้องการและ หน้าอกก้อไม่ห่างมากอยู่ในระดับที่พอใจค่ะ เรารู้ว่าหน้าอกเราชิดไม่ได้เพราะของเดิมเราไม่อำนวยหนะคะ
แต่บางคนทำกับหมอก้อชิดมากนะคะ แล้วก้อขอบคุณเพื่อนในห้องแป้งทุกคนนะ ที่คอยให้กำลังใจตลอดการโพสต์ของเราในวันนี้ ถ้ามีอะไรอยากถามก็ยินดีตอบทุกคำถามนะคะ  ...ขอให้บุญรักษากันทุกทั่วหน้าทุกคนนะค้า...

แล้วก็ที่บางคนเม้นกลับมาว่า.. อืม ฟังดูไม่เจ็บเลย น่าทำยังไง.. อยากบอกว่าก่อนทำก็ตัดสินใจกันดีๆนะคะ แล้วก็ต้องเตรียมพร้อมรับมือกับสิ่งที่จะตามมาด้วยค่ะ เพราะการผ่าตัดก็คือความเสี่ยงอยู่ดี.. ก็จริงอยู่นะคะ ว่าการเลือกแพทย์ที่มีความชำนาญความเสี่ยงก็น้อยลงมากแต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับร่างกายของเราเป็นหลักด้วยนะคะว่าตอบสนองกับยาอย่างไร มีบางเคสที่หมอเคยเล่า ว่าเค้าแพ้ยารุนแรงบ้างแพ้ยาสลบมากบ้าง แต่หมอก็แก้ตามอาการแต่ละคนไปแต่ละเคสก็จะแสดงเอฟเฟคต่างๆกันออกไปนะคะ มากบ้าง น้อยบ้างแก้ไขได้หมดแต่อาจต้องผ่านความเจ็บปวดต่างกันออกไป

แต่เรายังโชคดีหน่อยที่ร่างกายไม่ต่อต้านยาอะไรเลยเพียงแต่น้ำหนักเพิ่มขึ้นมากเพราะบวมน้ำ..สำหรับคนที่ถามว่า..ต้องคอยไปแก้เอาออกอีกมั๊ย คือจริงๆแล้วซิลิโคนสามารถอยู่กับเราไปได้ตลอดชีวิตแต่เค้าก็จะคล้อยตามกาลเวลาหากเราไม่ดูแลเค้าให้อยู่ในรูปทรง

แล้วการผ่าตัดเอาซิลิโคนออกหมอจะทำให้เมื่อ ช่วงอกเกิดอุบัติการและได้รับการกระแทกอย่างรุนแรงเท่านั้น จนเกิดการแตกและรั่วซึมของซิลิโคนจนทำให้เต้านมแข็งการนำซิลิโคนออกก็เป็นสิ่งที่คุณหมอทำได้โดยไม่ยากลำบากอะไรแต่หมอจะไม่ผ่าออกแน่นอนหากไม่มีการแตกหรือฉีกขาดหมอจะมีเครื่องมือในการตรวจสอบการรั่วซึมโดยเฉพาะค่ะ

UPDATE KA: (จขกท.เอง)

วันนี้ชะแว่บหายตัวจากหน้าจอ ไปสอยบรามาใหม่มาใส่ไปพลางๆหนะคะ แล้วเราก็ต้องตกกะใจกับ size ใหม่ของเราเป็นอย่างยิ่ง จากเมื่อก่อนต้องพึ่งพาพองน้ำขนาดยักษ์ใหญ่ตลอดอย่างจำพวก doom doom แต่ขนาดบราก่อนหน้านี้เราใส่ A75 ยังไม่ค่อยอยากจะเต็มเล้ย (กลุ้มใจ) อาศัยแต่ฟองน้ำมาโดยตลอด ให้ดูตุ้มขึ้นมาอีกนิด

แต่วันนี้เราไม่ต้องพึ่งใบบุญฟองน้ำอีกแล้วค่า ทั้งยังได้ความรู้ใหม่ในการเลือกขนาดบรา จากขนาดเต้าที่เปลี่ยนไปของเรา
ว่าจริงๆแล้วขนาดของแต่ละ CUP (A-B-C-D-E) มันไม่เที่ยงนะคะ เราจะมาเทียบขนาดความใหญ่ของเต้าจาก CUP อย่างเดียวไม่ได้เพราะเต้ามันจะแปรผกผันกับขนาดรอบตัว
(70-75-80) หนะคะ

พนักงาน Walco วัดใต้อกเราได้ 32 นิ้ว ฉะนั้นจะต้องเลือกใส่ขนาดรอบตัว 70 จึงจะเหมาะสมกับใต้อกแล้ว CUP ที่พอดีกับเราคือคับ E ค่ะ E70 (แม่เจ้า..จาก A เป็น E) แต่เราอึดอัดหนะคะ เพราะมันพอดีตัวเกินไป  เลยขอลองเป็นรอบตัว 75 อีกขนาด พอลองรอบ 75 คับก็จะลดลงไปหนึ่ง size เป็น D ก้อเลยได้อีกหนึ่งช้อยเป็น D75 แต่ถ้าอยากหายใจหลวมๆเบาๆสบายๆ ก็รอบตัว 80 แต่จะได้เป็นคับ B (อันนี้เล็กลงข้าม size C ไป)

แต่สรุปแล้วเราสามารถเลือกใส่ได้ตั้งแต่ E70, D75, B80 แต่เพื่อเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลเราเลือก D75 มาสองตัวแบบไม่มีโครงเหล็ก เป็นบราเบาๆเพื่อกระชับเท่านั้น ใส่ช่วงระยะเวลาหนึ่งเดือนไปก่อนเพราะคุณหมอบอกว่า หลังหนึ่งเดือนไปแล้วเราจึงจะได้ขนาดอกที่แน่นอนคะ
เพราะตอนนี้อกยังมีความบวมอยู่ 30% (บวมแต่ไม่เจ็บอย่างที่หลายคนเป็นห่วงนะคะ)

แต่ขอเหอะเนอะ.. ขอให้มันยุบน้อยๆเถอะๆอย่าเล็กว่า C เลย :)

ถ้าไม่เกรงว่าจะเป็นการอนาจาร จะลงภาพตัวเอง พร้อมบราตัวใหม่ให้ได้ชมกันเลยค่ะแต่ อิอิ เพื่อสวัสดิภาพทางสายตาของทุกคน..
เอาแค่รูปบราตัวใหม่ไปชมกันก่อนนะค้า

อีกลิงค์เด็ดๆและนวดโหดๆเป็นของทางเมืองนอกนะคะ เป็นวีดีโอคลิปแนะนำสำหรับการนวดเช่นกันค่ะ
http://www.womensplasticsurgery.com/video_massage-aug.html

เด๋วข้างล่างจะมีภาพประกอบการนวดให้ดูอีกค่ะ

ส่วนขั้นตอนการดูแลตัวเองหลังผ่าตัดมีดังต่อไปนี้นะคะ
(เรานำมาปรับกับของที่คุณหมอพีระแนะนำนะคะ)
1. วันแรกหลังผ่าตัด แพทย์จะเอาสายระบายน้ำเหลืองออกแล้วคลายผ้าพันแผลให้หลวม
2. วันที่ 7 หลังผ่าตัด ให้ถอดผ้าพันออก แล้วเปิดแผลทั้ง 2 ข้าง แล้วใส่ชุดชั้นในแบบ Sport Bar หรือไม่มีโครง
3. สามารถอาบน้ำถูสบู่ถูกแผลได้หลัง 7 วัน
4. ควรใส่บราทั้งกลางวันและกลางคืนในช่วงอาทิตย์แรก
5. ไม่ควรยกของหนัก หรือออกกำลังกายที่ใช้กล้ามเนื้อหน้าอก ประมาณ 2 อาทิตย์
6. อาทิตย์ที่ 2 เริ่มทำการนวดเต้านม วันละ 10 - 15 นาที อย่างน้อย 2 หน ขณะอาบน้ำต่อวัน
7. ควรนวดคลึงเต้านมบ่อยๆ อย่างน้อย 6 เดือน เพื่อป้องกันปัญหาโพรงที่ใส่ถุงนมมีการหดรัด รอบถุง ทำให้เต้านมแข็ง หดเป็นก้อน
8. ถ้าจะตั้งครรภ์ควรรอ 6 เดือน

ตอนนี้เพื่อนๆไม่ต้องเป็นห่วงเรากันแล้วนะคะ อาการเราวันนี้วันที่ 12 สบายเป็นปกติทุกอย่างแล้วค่ะ เราสามารถลุกนั่งได้เองแล้ว (เย้ๆๆ)
ขับรถได้ หิ้วของเบาๆได้ มีแค่อาการแปล็บๆน้อยมากในแต่ละวัน (รำคาญเหมือนยุงกัด)อาบน้ำได้ปกติ แผลโดนน้ำได้แล้ว แต่ยังยกแขนได้ไม่สุดหนะคะ ได้แค่ 90 องศา (ตั้งฉากกับหัวไหล่)มากสุดเกร็งๆได้ที่ 120 องศาอ่ะคะ ตอนนี้ก้อต้องขยันนวดต่อไปค่ะ เพื่อให้หน้าอกนิ่มเป็นธรรมชาติกันต่อไปค้า :)

แผนการต่อไปของเราคือลดน้ำหนักให้สะโอดสะโองลงสักนิดค่ะ อย่าลืมไปแวะชมวีดีโอนวดกันนะคะ...อีกนิดนึงนะคะ.. สำหรับคนที่กังวลว่าจะเกิดมะเร็งเต้านมจากการเสริมหน้าอก ตอนนี้ผลการแพทย์ยืนยันชัดเจนแล้วนะคะว่าการเสริมหน้าอกไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับการเกิดมะเร็งเต้านมแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถละเลยการตรวจเต้านมไปนะคะเพราะว่าความเสี่ยงก็เท่ากับผู้หญิงปกติทั่วไปแหละค่ะคนเสริมหน้าอก เวลาตรวจเต้านมต้องแจ้งกับทางแพทย์ก่อนนะคะ เพราะวิธีการตรวจเต้านมจะต่างจากการตรวจเต้านมปกติค่ะ

แต่ผลการวิจัยทางตปท.ชี้ให้เห็นว่าคนที่ทำหน้าอกจะมีแนวโน้มของการเกิดภาวะ depression หรือถึงขึ้นฆ่าตัวตายได้มากกว่าคนปกติ อันนี้ขอแทรกความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ  คิดว่ามันน่าจะมาจากความไม่รู้จักพอและอาการทำใจไม่ได้ ของญ ฝรั่งหนะคะ ถ้าเป็นญไทยที่มีธรรมะในหัวใจ น่าจะปล่อยวางตรงนี้ได้มากกว่าไม่ยึดติดเหนียวหนิบเหมือนพวกฝรั่งมังค่าหรอกค่ะ

เพราะสัจธรรมของธรรมชาติมันชัดเจน ว่าวันนึงย่อมต้องร่วงโรยไปตามกาลเวลาอนิจจา วัตตะ สังขารา (สังขารทั้งหลายไม่เที่ยง) เราแค่อาศัยกายอยู่ในช่วงระยะเวลาไม่เกิน 100 ปีหรอกค่ะสุดท้ายสิ่งที่ได้ไป คือดวงจิต เราต่างหากถึงช่วงบั้นปลายถ้ามัวแต่ห่วงสังขาร มันก้อคงน่าสังเวชใจค่ะ ถึงตอนนั้น ห่วงจิตของเราดีกว่า ว่าจะไปที่สูงหรือต่ำ(อันที่จริงควรเริ่มตั้งแต่ ณ บัด นาวค่ะ)

โอ้ย เทศนารอบดึก เด๋วจะหลับกันหมดสะก่อน..งั้นวันนี้ขอลาแต่เพียงเท่านี้ก่อนนะคะ

Create Date : 12 มิถุนายน 2551